بسم الله الرحمن الرحیم

از کودکی هایم در خاطرم ماندگار شده است این شعار حماسی آریایی که ایرانی اهل کوفه نیست.
شعار هوشمندانه ای است.
می دانید اهل کوفه چگونه بودند؟
محب اهل بیت، اما مادامی که شکمشان سیر بود و جانشان در امان. شمشیر زور که بالای سرشان قرار گرفت و کیسه های زر که بر دامنشان ریخت، پای حجله ی تزویر، سر امام خود را نیز بریدند.

از کودکی هایم به خاطرم مانده است که ایرانی این گونه نیست.
وفای ایرانی، مثال زدنی است.
یک آریایی اصیل، شعورش را به بهای شکم، نخواهد فروخت! گرسنه می ماند و می زی اد اما بی خدایی پیشه نمی کند.

بزرگ تر که شدم و شرح عاشقی های حضرت عباس را که شنیدم و خواندم، چقدر به دلم نشست این شعاری که محرم ها فقط می شنیدمش:
در پیروی از مولا ما پیروی عباسیم
می دانید آهنگ و قافیه ی شعر عاشقی حضرت عباس را؟
همان شعار خودمان اما تمام تر؛ بالغ تر.
ما اگر گفتیم کوفی نیستیم، حضرت عباس فرمودند، که عباس، بی حسین، هیچ هم نیست...
و الله إن قطعتموا یمینی، إنّی احامی أبداً عن دینی
(به خدا سوگند اگر دست راستم را قطع کنید، من تا ابد از دینم حمایت می کنم.)
شعار حضرت عباس را "ابوالفضلی" به خاطر بسپاریم، باشد که عاملش باشیم.