بسم الله الرحمن الرحیم


هیچ ننوشتیم از شعبان و دارد به سرعت برق و باد می گذرد.
البته این عمر است که می گذرد و ما را به سوی مرگ فرا می خواند.
دوستان هم ننوشتند آنچنان که باید؛ آخر این ماه، ماه پیامبر(ص) بود.

مناجاتی دارد این ماه، سوای تمام اعمال پر فضیلتی که برایش ذکر شده است، مناجاتی دارد سرشار از مضامین عرفانی. مناجات شعبانیه که آغازش صلوات است و تمنایی عاجزانه به درگاه خدا.
که خدای من، منم خواهنده ی تمام خوبی هایت. هرچند امروز، چون آینه ای شده ام، تمام نما از کارهای بد، از بدی ها، و تا توانسته ام در کوله ام ریختمشان؛ که نکند سبکبال بمانم!
اما تو سبکبارم کن.
آمده ام به تمنای تو.
که می دانم گنه کارتر از مرا هم نمی رانی.
که پیش تر در ماه رجب هم بارها خوانده ام و گفته ام که تو نه تنها نمی رانی که نپرسیده را هم، عطایش می کنی.

این مناجاتی است که خیلی برایم شیرین است زمزمه اش. هرچند آن چنان که باید با آن مأنوس نشده ام.
مناجاتی که ابتدایش تمنای گدایی است و انتهایش باز هم گدایی از خدا برای نور عرفان و تقوا، و باز هم صلوات.
و چه ذکر زیبایی است که مزین کرده جای جای این مناجات شیرین عارفانه را.
صلوات بر او که ماه، مزین به نام نامی ایشان است.

یادمان باشد فقط دو هفته به پایان این ماه عزیز باقی است.
و کاسه ی گدایی ما، هنوز خالی است.
نگاه کن. ای وای! چرا نفهمیدیم که تا اینجا کاسه را برعکس گرفته بودیم؟

باشد که این دو هفته را مغتنم بشمریم.
روزه قضا اگر می گیرید یا مستحبی به پیشواز ماهی مبارک تر از همه ی ماه ها می روید، سحر و افطار، یادتان باشد، کاسه های رزقتان را سر سفره برعکس نگذارید.
مناجات شعبانیه را اگر می خوانید، ما را هم زیاد دعا کنید.
یا علی