شهیــــــــــــــــــد

عملیات مهم دیگری در پیش بود ، توی نقطه رهایی درست پای خاکریز همهمه ای برپاشد ، هریک ازحاضرین پیشنهادی داد. بچه هامتحیر آنها را نگاه می کردند.

خلبان به هواپیمایش اشاره کرد، اما بچه هامی دانستند هواپیما مال خودش نیست. مسئول مخابرات وعده داد از آنها پشتیبانی مخابراتی می کند اما پشت خط.

فرمانده خودش را کاردان جنگ می دانست اما همراه بچه ها نبود همه فکرش شده بود جمع آوری کمک های مردمی. دیگری گفت امنیت منطقه را تامین می کند ، بچه ها به دشمنانی که تا پشت خاکریز آمده ، خط و نشان می کشیدند نگاه کردند.

خلاصه هریک وعده ای می داد می خواست با بچه ها عکسی بگیرد خودش را درپیروزی قریب الوقوع آنها سهیم نشان دهد.

بچه ها اما هنوز آن که به دنبالش بودند را نیافتند که مردی توجه آنها را به خود جلب کرد. رزمنده ای که هنوز گرد و غبار خط روی سر و صورتش بود ، یکه و تنها ازخط بازمی گشت یک پای مصنوعی هم زیر بغل داشت. پایی که در عملیات های گذشته از دست داده بود. او همان بود که بچه هامنتظرش بودند ، کسی که تا پایان عملیات همراهشان باشد .

مردی که ازجنس خودشان بود .