هیچ وقت در این کشور در طول سال‌هاى گذشته، از دوران جوانى و نوجوانى ما به یاد نداریم که در ماه رمضان، در مساجد کشور یا در مسجد گوهرشاد مشهد، مردم بیایند اعتکاف بکنند. در ایام‌البیض سه روزِ متعارف ماه رجب یا ماه شعبان، ما تعداد معدودى در قم دیده بودیم که اعتکاف مى‌کردند؛ آن هم غالباً طلبه‌ها. در غیر آن معمول نبود. امروز در ایام اعتکاف، دانشگاه‌ها و مساجد و سرتاسر کشور و مساجد جامع، مملو از معتکفین است؛ علاوه‌ى بر آن، در دهه‌ى آخر ماه رمضان، جمعیت عظیمى مشغول اعتکاف بودند. چه کسانى؟ پیرمردها؟ پیرزن‌ها؟ نه، همین جوان‌ها، جوان‌ترین‌ها. این دیگر در دنیا نظیر ندارد. این نسل جوان امروز ماست. امروز گرایش به دین و ارزش‌هاى انقلابى، وجه غالب جامعه است.
سلام.
اعتکافی در پیش است و چند روزی اصلاً نیستم.
یادتان هستم و دعاگویتان، چه بخواهید چه نخواهید.
یادم باشید و دعایم کنید که این را شدید از شما می خواهم.
راستی این روزها حال شما چگونه است؟
من که دوگانه ام عجیب.
اشتیاقم برای هرچه زودتر، رسیدن روز پدر و بزرگداشتن سالروز ولادت پدرمان، امیر مؤمنان، کتمان نکردنی است اما از دیگر سو، بغضم از آرام و مطمئن سفر کردن معشوق پدر، نیز، تمام نشدنی.
او دلش آرام، قلبش مطمئن، روحش شاد و ضمیرش امیدوار به فضل خدا.
من و پدر، ولی هنوز پس از این همه سال، گریان و سرگردان، چشممان دوخته به آسمان، شاید که از زمین بکندمان.
بهت است سر منشأ این بغض همیشگی مان. التماس دعای خاصه داریم از شما؛ باید که بهتمان به محبت آسمان ها گره بخورد تا زمین گیر نشویم.
پیشاپیش
تبریکات ویژه عرض می کنیم خدمتتان،
برای ولادت او که اسلام با ولایتش اسلام شد،
و بی ولایتش، دینی ابتر ماند،
امام علی(ع)
تسلیتی برخاسته از عمق جان نیم سوخته مان
عرض داریم
در رحلت جانسوز او که بر رگ روحمان،
سرنشتر عشق زد،
امام خمینی(ره).
و این هم ساده ترین تبریک دنیا برای ساده ترین پدر دوست داشتنی دنیا، بابا عباس خودم:
زبان چه دارد که به تو بگوید؟
هیچ.
جز تبریکی ساده که
پدرم، ولی نعمتم، روزت مبارک.
