آه از این "انسان؟!؟!"

بسم الله الرحمن الرحیم

نمی دانم سوژه های خبری امشب را دنبال کردید یا نه؟ اما یک سوژه اش آتشم زد:
وقتی که حیوان، انسانی تر عمل می کند و انسان، حیوانی تر!

در اخبار نشان داد گنجشککی را که به هم نوعِ در قفس گیر کرده ی خود، غذا می داد!

و حصار قفس، محاصره ی مسلمانان میانمار را به یادم آورد و قلبم را لرزاند.

 حصاری از آتش به دور هم نوعان، آن هم به جرم خوب بودنشان، کشیده 
و به جرم انسان ماندن، به آتششان می کشند.

که در این ناکجاآباد یا باید در برابر حیوانیت، سر تسلیم فرود آوری یا
به زنده سوزی تن در دهی.

آه از این انسانی که قدر یک گنجشک هم غیرت ندارد.
نه! آه از انسان نه!
چه اینها فقط نام انسان را یدک می کشند.
و مرامشان مرام حیوانی است.
آه از حیوانِ فرو رفته در هیبت انسان!
نه! حیوانات هم مرا ببخشند.
آخر اینها حیوان هم نیستند گویا.
اینها از حیوان هم پست ترند و از جوجه گنجشککی بی غیرت تر.

اینان موجوداتی هستند که باید فقط به نام خودشان خوانده شوند و با مرام بی مرامی شان شناخته تا شاید شاید روزی دنیا به آن حد از شعور برسد که اینان، رسوای جهان باشند.

از نگاه امام روح الله(ره)

بسم الله الرحمن الرحیم

---

×)کمیته کمک رسانی به مسلمانان میانمار

ماه مبارک در جبهه های شهادت

بسم الله الرحمن الرحیم

حجت‌الاسلام‌والمسلمین علی‌اکبر محمدی،نماینده ولی‌فقیه در لشکر 42 قدر اراک از خاطرات ماه رمضان در جبهه می‌گوید.

ربّنای لحظات افطار از پایان یک روزه خبر می‌داد، ربّنایی که تمام وجود رزمندگان مملو از حقانیت آن بود. بچه‌ها با اشتیاق فراوان برای نماز مغرب و عشاء وضو می‌گرفتند،ماشین توزیع غذا به همه چادرها سر می‌زد و افطاری را توزیع می‌کرد.

سادگی و صمیمیت در سفره افطار ما موج می‌زد و ما خوشحال از اینکه خدا توفیق روزه گرفتن را به ما هدیه داده بود سر سفره می‌نشستیم و بعد از خواندن دعا با نان و خرما افطار می‌کردیم.دعای توسل و زیارت عاشورا هم در این روزها حال و هوای دیگری داشت.

معنویتی که «السلام‌علیک یااباعبدالله» «زیارت عاشورا» و یا «وجیهَ عندالله اشفع‌لناعندالله» در توسل به سفره افطار و سحر ما هدیه می‌کرد، غیرقابل توصیف است و همین، بنیه معنوی و عدم غفلت از لحظات معنوی رزمندگان را از دیگران ممتاز کرده بود.

نمی‌توانم این لحظات را برای شما بیان کنم،در لشگر 28 سنندج بودم و قرار بود بعد از یک هفته به خانه برگردم اما جاذبه این ماه مرا در کردستان ماندگار کرد. ماه رمضان بهترین و زیباترین خاطرات را برای ما در سنگرها به ارمغان می‌آورد.

برکت دعا در کنار سنگرها، نماز روی زمین خاکی،سحری خوردن کنار آرپیچی و مسلسل،وضو با آب سرد،قنوت در دل شب،قیام روبروی آسمان بدون هیچ حجابی که تو را از دیدن وسعت‌ها بی‌نصیب کند،گریه بچه‌های عاشق در رکوع و همه چیز برای یک مهمانی خدا آماده بود.

---

فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، ماه خدا، هرچند نیاز به تبریک دوباره ندارد؛ همین آوردن اسمش بیان عرض تبریک است. اما باز هم عرضی دوباره: گوارای وجودتان باشد حلاوت 30 روز، عاشقانه با خدا.

این روزها، سحر که می شود، افطار که می شود، به حال دست های خالی آزاد، هم دعایی بکنید.

غروب دلگیر جمعه بگذشت و مهدی نیامد

بسم الله الرحمن الرحیم

هرچه گفتم یا مغیث الشیعه نشنیدم جوابی
هرچه گفتم یا معزّ الأولیاء مهدی نیامد



اللهم عجل لولیک الفرج

منجی حاضر است؛ فقط صدایش کن...

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام.
این حرفام رو عادی نخون.
حرفام رو فریادی بدون؛
اول بر سر خودم و بعد هم سر هر کسی که مسلمون کشی شیاطین، به دلش چنگ نمی اندازه.

نسل کشی مسلمانان غزه
کشتارهای فجیع گاه گاهی حتی تو همین کشورهای همسایه که غرب و شرق کشورمون نشستن
انفجارهای ناجوانمردانه تو سوریه و شهید از پی شهید
اوضاع دلخراش بحرین
اعتراضات رو به افزایش عربستانی ها با وجود سرکوب های شدید از طاغوتیان
زورگویی های شورای نظامی مصر

همه و همه کم بود؟

حالا میانمار هم که...
اصلاً طاقت نیوردم عکساشو ببینم
که عده ای فقط به جرم اینکه می گن "پروردگار ما الله است"
طاغوت به طرز فجیعی نسلشونو نابود می کنه.

ماه رمضون ماهیه که باید کمی هم از دنیای خودمون دربیایم. دنیامون رو لااقل تا دنیای همسایه هامون گسترش بدیم.
ما با تموم مسلمونای جهان هم آخه همسایه ایم. حالا شاید خونه هامون از هم فاصله داشته باشه، اما روحمون، قلبمون، مجاور هم هستش. اینطور نیس؟
انصافه که سفره افطارمون رنگین باشه؛
ولی بحرینی ها و میانماری ها و ... لب پرتگاه مرگ و زندگی وایساده باشن؟

انصافه فقط عکساشونو ببینیم و بر باعث و بانیش لعن بفرستیم؟
آخه مگه غیر از اینه که خدا حتی لعنش رو هم از طریق واسطه هاش بر قومی جاری می کنه.
فتنه ها رو هم به دست بنده هاش، هست که خاموش می کنه.

انصافه اینقدر ظلم دنیا رو فرا گرفته باشه و ما بچه شیعه ها، تنها فرقه ای که قسم خورده سر هر ظالمی فریاد بربیاره، و داد هر مظلومی رو از ظالم بگیره، الان، ما تو چنین شرایطی که هرجا نگاه می کنیم، بنای یه ظلم جدید داره پایه ریزی میشه، وقتشه که اینقدر ساکت باشیم؟

مگه غیر از اینه که باید اول نفس خودمون و بعد دنیا رو بیدار کنیم؟
که از این حیوانیت محض دربیاد و بفهمه روش بهتری هم برای زندگی کردن هست.
که بفهمه منجی هست؛ حی و حاضره؛ فقط باید صداش کرد.
همه باید همصدا بشن و بخوان تا بیاد و فریاد انا المهدی اش، انعکاس آه مستضعفینی باشه که خود قرآن وعده کرده وارثان زمین قرارشون میده.

همین و فعلاً هیچ

بسم الله الرحمن الرحیم

هیچ ننوشتیم از شعبان و دارد به سرعت برق و باد می گذرد.
البته این عمر است که می گذرد و ما را به سوی مرگ فرا می خواند.
دوستان هم ننوشتند آنچنان که باید؛ آخر این ماه، ماه پیامبر(ص) بود.

مناجاتی دارد این ماه، سوای تمام اعمال پر فضیلتی که برایش ذکر شده است، مناجاتی دارد سرشار از مضامین عرفانی. مناجات شعبانیه که آغازش صلوات است و تمنایی عاجزانه به درگاه خدا.
که خدای من، منم خواهنده ی تمام خوبی هایت. هرچند امروز، چون آینه ای شده ام، تمام نما از کارهای بد، از بدی ها، و تا توانسته ام در کوله ام ریختمشان؛ که نکند سبکبال بمانم!
اما تو سبکبارم کن.
آمده ام به تمنای تو.
که می دانم گنه کارتر از مرا هم نمی رانی.
که پیش تر در ماه رجب هم بارها خوانده ام و گفته ام که تو نه تنها نمی رانی که نپرسیده را هم، عطایش می کنی.

این مناجاتی است که خیلی برایم شیرین است زمزمه اش. هرچند آن چنان که باید با آن مأنوس نشده ام.
مناجاتی که ابتدایش تمنای گدایی است و انتهایش باز هم گدایی از خدا برای نور عرفان و تقوا، و باز هم صلوات.
و چه ذکر زیبایی است که مزین کرده جای جای این مناجات شیرین عارفانه را.
صلوات بر او که ماه، مزین به نام نامی ایشان است.

یادمان باشد فقط دو هفته به پایان این ماه عزیز باقی است.
و کاسه ی گدایی ما، هنوز خالی است.
نگاه کن. ای وای! چرا نفهمیدیم که تا اینجا کاسه را برعکس گرفته بودیم؟

باشد که این دو هفته را مغتنم بشمریم.
روزه قضا اگر می گیرید یا مستحبی به پیشواز ماهی مبارک تر از همه ی ماه ها می روید، سحر و افطار، یادتان باشد، کاسه های رزقتان را سر سفره برعکس نگذارید.
مناجات شعبانیه را اگر می خوانید، ما را هم زیاد دعا کنید.

یا علی