بسم الله الرحمن الرحیم
سلام.
خدایی تیتر چی بهت القا کرد؟!!؟ خوندن یه سری نکته ی نابی که تا حالا نشنیدی؟ حالا کنجکاو اومدی بخونی نه؟!
ولی من قصد ندارم چیز جدیدی بگم. می خوام از یه فرهنگای خوبی بگم که قبلاً بینمون بوده اما داره فراموش میشه. فرهنگی مث به یاد همدیگه بودن، دستگیری از اطرافیان، گلریزون و...
اصلاً ما همینیم . همیشه یادواره های خوبمون باید رو به فراموشی باشه.
آخه انسان از ماده نسی گرفته شده.یعنی موجودی که ذاتش با فراموشی، عجین شده.
بگذریم. روضه نخونم که خودمم امشب حوصله ی روضه وبی ندارم.
اصلاً قصد این پستم گله کردن نیس. که کی محق تر از خودم به گله گذاری ازش؟
اصلاً ما، لااقل من و تموم مث من هایی که کوتاهی کردیم و می کنیم باید پیش خودمون از خودمون همیشه و همیشه، گله کنیم. اونقدر گله کنیم تا نفس لوامه مون، یه کم هم امّارة بالخیر بشه. همش تماشاچی نایسته یه کنار تا اشتباه رو انجام بدیم و آخرش که سرمون به سنگ خورد؛ تازه زبونش واشه برا سرزنش.
اما آخه یعنی واقعاً دیگه این رو هم نمی دونیم که...؟
نمی دونم شایدم نمی دونیم!
بذار واسه اطمینان از خود خودت بپرسم:
آیا می دونستی که اگه هر دو روز فقط به اندازه ی پول یه چیپس، پس انداز کنی؛ می تونی حامی یه کودک بی سرپرست و بدسرپرست بشی؟
آره همراه همیشگی من،
من، تو و هر کسی دیگه، حتی اگه به لحاظ مالی هم خیلی اوضاع جالبی نداشته باشیم، باز هم با یه برنامه ریزی درست، می تونیم به راحتی دلی رو که تو هجمه ی مشکلات مالی و عاطفی و ... خیلی تنهاس، شاد کنیم.
آره ما می تونیم اما ، اما الآن که می دونیم واکنشمون چیه؟ خیلیامون بی خیال لذت حتی یه بار دیدن لبخند کودکانه شون می شیم و خونسرد می گیم: بذار سر فرصت بهش فک می کنم که واسشون چه میشه کرد؟
دوستم، خدایی، اینا رو می دونستی و رو قاعده ی تسویف(که بگذار فردا بررسی اش می کنم)، خودتو زدی به ندونستن؛ یا کسی تا حالا بهت خبر نداده بود؟ اگه جوابت حالت دومه هم که الآن من خبرت کردم.
بسم الله. آستینا رو بالا بزن که خدا گاهی وقتا با دست یه سری بنده های انتخاب شده اش، محبت رو و شادی رو به قلب بقیه بنده هاش هدیه می ده.
ماه، ماه عزیزیه که هممون از خوان نعمت خدا روزی می خوریم.
به نظرم، حس قشنگیه این بخشندگی خدایی رو ما هم تو عالم بندگی مون درک کنیم.
لذت اینکه کانال روزی واسه یکی از بنده های خدا باشی، چیزی نیس که بشه به سادگی ازش گذشت. اینطور نیس؟
