سلام آقا دلم زیاد گرفته است بی مقدمه با شما درددل می کنم:


باورمان نمی شود. می دانید؟ آخر جوانیم. جوانی کردنمان اقتضا می کند یک چیزهایی را هنوز قبول نکنیم. اقتضای سنمان است که تصور کنیم حرمت آهنگ فی المثل، فقط به این است که در مجالسی خاص، می گذراندشان یا نه؛ تازه خیلی هامان هم که شاید آهنگ را اصلاً حرام ندانیم. اینها همه اقتضای این سن است که باور نکنیم پایه ی عوض شدن اعتقاداتمان، این لامصب هایی است که به راحتی به آنها گوش می دهیم. باورمان نمی شود این می تواند از دلایل ریشه ای این مشکل اساسی مان باشد که بعضی جاها سستی می کنیم و تنبلی مان می آید که برخود تنگ تر بگیریم تا محاط بر دایره ی حدود خدا شویم. تنبلی مان می آید. می دانید؟ آخر جوانیم. دوست داریم قدری هم خدا حدودش را به احترام ما و نظریات ما و به پاسداشت تنبلی هایمان، وسیع تر کند. از محیط بودن خوشمان می آید اما تسلیم محاط بودن نمی شویم. خب جوانیم دیگر. جوانیم و جاهل.
می دانید گاهی هم جاهلیم و غافل. زود خیلی چیزها را که خوب است برایمان فراموش می کنیم. زود به چیزهایی که برایمان زهرتر از هلاهل است، آنچنان دل می بندیم که دل کندن از عادت غلط نوشیدن زهر، بسیار دشوار می آید.
ازدواج، این معجون سعادت را هر روز بر خودمان، سخت و سخت تر می کنیم اما به اختلاط، این بلای خانمان سوز انسانیت، به چشم یک اتفاق عادی در کنار تمام روزمرگی هایمان نگاه می کنیم. آن معجون را از دست خدا نمی گیریم و این جام زهر را از دست شیطان قاپیده و لاجرعه سر می کشیم!

دلم باز هم گرفته است از این همه بی توجهی هایمان به روزمرگی هایمان.
آقا روز شماست امروز. روز یادآوری قرن ها غربت شماست. کمی که دردمند جوانان جامعه ام می شوم، سرم گیج می رود و می خواهم فریاد بزنم از صبوری تان. که قرن هاست دردمندترین و دلسوزترین مانده اید برای ما با این توبره هایی که از پلشتی ها انباشته ایم. قرن هاست در سکوتی غریب، به حال ما اشک می ریزید که صبح ها ندبه خوان و عصرها معلوم نیست چه کاره ایم؟ اصلاً معلوم نیست آیا مسلمانیم؟ آیا حقیقت اسلام را که تسلیم حق شدن است، در لحظه لحظه ی زندگی مان، جاری کرده ایم؟

آنقدر همه چیزمان وارونه شده است که گاهی دلم می خواهد بگویم آقا حالا شما بیا. ما برایت جشن ظهوری می گیریم مجلل تر از عروسی هایمان. قول می دهیم که مختلط هم باشد در یکی از بهترین پارک های بالاشهر. می دهیم برایتان ترانه ی "خوش آمدی آقا" را هم سه صدائه بخوانند حضرات صادقی و چاووشی و یگانه، شاید هم دیگران را صدا کردیم تا همخوانی کنند و جذاب تر شود.
آقا بیا قول می دهیم خوب آب بازی کنیم لب استخر همان پارکی که صندلی های شاهانه ی جشن ظهورت را در آن چیده ایم. اصلاً مقدمت را آب باران می کنیم؛ خوب است؟
آقا شما بیا، می بریمتان شاندیز. دور هم به اندازه ی یک سفره ی چندهزار نفره، اسراف می کنیم.
آقا، باز هم شاهکار هنری داریم؛ شما بیا برایت به وقتش رو می کنیم.
تازه اینها که گفتم از ظاهر زندگی مان است. باطنش را که رو کنیم برایت، که بعضی هایمان چه اعتقادات خرافی را جای اسلام می پرستیم؛ فکر کنم جنگ با باطل را از درون همین خیل مسلمان نمایان مان آغاز کنی.

خلاصه آقا بیا. نگاه نکن به واروونگی هایمان؛ اینها همه اش بخاطر خامی و جوانی است. درست می شویم اگر کمکان کنی. پیرمان کنی اما یک پیر هشیار، پیر دانا؛ چون آن پیر سحر خیزی که خدا طلبید او را.
آقا جان، تا جوانیم، پیرمان کن.
مگذار که روزگار پیرمان کند و هنوز اینقدر غافل بمانیم.