اندکی پیش فراخوانی بود؛
که اهالی همگی بشتابید،
شهرما خانه ی ما گشت فراموش؛
دگر باید گفت:
شهر ما خانه ی موش...
خنده ای کردم و گشتم نگران:
که چرا چهره ی این شهر، چنین آلوده است؟
قلبم اما لرزید...
اندکی می ترسید...
زیر لب زمزمه ای کرد ، سکوتش بشکست...
دلم از خود پرسید:
"تومگر خود پاکی؟
که در اندیشه ی آلودگی این خاکی؟"
راست می گوید دل...
ما که از موش فراری هستیم،
مگر از او متفاوت هستیم؟
ما چه داریم که می پنداریم
برتریم از حیوان؟
نام ما چیست عزیزان؟ انسان؟
ما خود انسانیم؟
او که باشد پر از عقل، پر از احساس و شعور،
قلبش آیینه ی نور؟
بله...
ما انسانیم...
اندکی باهوشیم...
برتر از این موشیم!
این همه هوش و ذکاوت داریم،
لیک ناهشیاریم...
غرق خوابیم و می پنداریم،
که همه بیداریم!
ما همان انسانیم...
که پر از نسیانیم.
دلمان غرقه ی دنیای مَجازی شده است.
سرمان گرم به بازی شده است.
یادمان هست که عاشق باشیم.
یادمان رفت که معشوق که بود!
جاعل ظلمت و نور، خالق بود و نبود،
مگر او غایب بود؟!
که شدیم عاشق خلق و ننمودیم عبور؛
نشدیم عاشق حق.
ما نبستیم هنوز...
کوله بار سفر آخرمان...
سفری پرخطر از قعر زمین تا بلندای حضور.
عیب ما در اینجاست...
ما نکردیم عبور...
ظلمت عشق مجازی دلمان را بلعید؛
روزنی بود در آن،
روزن نور، چراغ امید...
لیک ما غافل از آن،
همچنان سرگردان...
در هجوم ظلمت گمراهی...
گویی هم پیمان شب،
یک صدا تسلیم این دیو سیاهی...
پیش می رانیم اما،
با چراغی خاموش...
انتهای راهمان هم نیست چیزی جز تباهی...
وقت آن است که منصف باشیم...
نام ما چیست عزیزان؟ انسان؟
آه از این انسان...
بی نام-پاییز 90
خداروشکر .
میتونی بیای یاهو ؟
البته اگه میتونی